مقایسه سطح سرمی گاسترین با آنتی بادی igg ضد هلیکوباکترپیلوری در بیماران مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری با و بدون زخم پپتیک

سابقه و هدف: کولونیزاسیون هلیکوباکترپیلوری در سطح اپیتلیوم معده با التهاب و زخم پپتیک ارتباط دارد. اینکه چرا هلیکوباکترپیلوری، بیماریهای گاسترودئودنال مختلف ایجاد می کند و اینکه چرا فقط بعضی ها به زخم پپتیک مبتلا می شوند، مشخص نیست. این مطالعه به منظور مقایسه سطح سرمی آنتی بادی ضد هلیکو باکترپیلوری و گاسترین در مبتلایان به زخم پپتیک با بیماران فاقد زخم انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مورد شاهدی بر روی 106 بیمار با علائم دیس پپسی (54 بیمار دارای زخم در آندوسکوپی و 52 بیمار فاقد زخم) مراجعه کننده به بخش آندوسکوپی بیمارستان شهید بهشتی بابل که مورد آندوسکوپی و نمونه برداری بافتی قرار گرفتند و همگی از نظر هلیکوباکترپیلوری مثبت بودند، انجام شد. از بیماران جهت بررسی آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری و گاسترین خون گرفته شد. دو گروه از نظر سطح فاکتورها، سن، جنس، وزن، قد و مصرف سیگار مورد مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سن افراد شرکت کننده در گروه بیمار 4/13±7/46 سال و در گروه شاهد 7/12±7/42 سال بود. متوسط گاسترین سرمی در گروه بیمار pmol/lit 8.9±11.8 و در گروه شاهد pmol/lit 11.9±14.9 و میزان متوسط آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری igg در گروه بیمار iu/ml 18.8±25.2 و در گروه شاهد iu/ml 30.8±36.3 بود (05/0>p). سطح آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری igg در گروه بیمار کمتر از گروه شاهد ارزیابی گردید. ارتباط مستقیم و معنی داری بین سطح آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری و گاسترین سرمی با ایجاد زخم و هر کدام از فاکتورهای سن و جنس و وزن و قد وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، براساس سطح سرمی گاسترین و آنتی بادی ضد هلیکوباکترپیلوری نمی توان در مورد ابتلا به زخم پپتیک اظهار نظر کرد. بنابراین انجام مطالعات بیشتر در گروههای سنی مختلف و ارتباط با هیستو پاتولوژی ضروری می باشد.